ვიქტორი, ფეხბურთი და ხინკალი…
საქართველოს საკალათბურთო ნაკრებისა და ბერძნული „არისის“ ერთ-ერთი ლიდერი ვიქტორ სანიკიძე ისე დაშავდა, რომ სეზონის დასრულება ნაადრევად მოუხდა… „არისის“ შემადგენლობაში პირველსავე მატჩში მიღებული მუხლის მძიმე ტრავმის შემდეგ, ქართველი შემტევი მოედანს, სავარაუდოდ, მაისში დაუბრუნდება, ზაფხულში კი ვიქტორ სანიკიძეს ისრაელის დარბაზებში უნდა ველოდოთ – აღთქმულ მიწაზე ხომ ჩვენი ეროვნული გუნდი ევროპის ზედიზედ მეოთხე ჩემპიონატზე ითამაშებს. ევროპის ჩემპიონატის წილისყრა რამდენიმე დღის წინ შედგა და გაირკვა, რომ საქართველოს ჯგუფში ურთიერთობის გარკვევა უკრაინასთან, ისრაელთან, ლიტვასთან, იტალიასთან და გერმანიასთან მოუწევს. ვიქტორ სანიკიძესთან ეს ინტერვიუც სტამბოლში ჩატარებული ევრობასკეტ 2017-ის წილისყრის შედეგებზე საუბრით დავიწყეთ, მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობით გავაგრძელეთ, მერე კი ზოგად საკალთბურთო და ცოტაც პირადი ამბები მოვაყოლეთ…
– ყველა სხვა ჯგუფს შორის, ვფიქრობ, ჩვენი ჯგუფი მეტ-ნაკლებად თანაბარი დონის გუნდებით არის დაკომპლექტებული. ექვსივე ნაკრებს აქვს მომდევნო ეტაპზე გასვლის შანსი. ჯგუფში ჩვენთვის ნაცნობი გუნდები არიან. ბოლო ორი წლის განმავლობაში იტალიასთან, ლიტვასთან, უკრაინასთან და ისრაელთან ტოლ–სწორად ვითამაშეთ და ვერ ვიტყვი, რომელიმე საქართველოსთან უპირობო ფავორიტი იქნება.
ერთადერთი გერმანიასთან თამაშის გამოცდილება არ გვაქვს, თუმცა ციდან ვარსკვლავებს ვერც ისინი წყვეტენ, მით უმეტეს მას შემდეგ, რაც ნაკრებს დირკ ნოვიცკი ჩამოშორდა. მოკლედ, ევროპის ჩემპიონატს საქართველოს ნაკრები ოპტიმალური შემადგენლობით თუ შეხვდა, წარმატებაზე ფიქრი თამამად შეგვეძლება. ერთადერთი გუნდი, რომლის დამარცხებაც ვერ წარმომიდგენია, ესპანეთის ნაკრებია.
– ევროპის ჩემპიონატამდე ტრავმა გაქვს მოსაშუშებელი. როგორაა საქმე?
– ახლა გაცილებით უკეთ ვარ. არადა ისეთი აუტანელი ტკივილები მქონდა, აღარც მეგონა, რომ ნორმალურად სიარულს შევძლებდი. საბედნიეროდ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და მკურნალობა წარმატებით მიმდინარეობს. ზუსტად ვერ გეტყვით მოედანს როდის დავუბრუნდები, თუმცა ბერძენი ექიმები მაიმედებენ, რომ გაზაფხულის ბოლოს მსუბუქად ვარჯიში შემეძლება.
– დიაგნოზი?
– მუხლის ჯვარედინი იოგები მაქვს ჩაწყვეტილი… დანამდვილებით მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ ასეთი საშინელი ტრავმა კარიერაში არ მიმიღია. მეტოქეს ჰაერში შევეჯახე. იმ წამს სერიოზული არაფერი მეგონა, მაგრამ რამდენიმე წუთის შემდეგ მუხლის ტკივილმა ისე შემაწუხა, თამაში ვეღარ გავაგრძელე. მოგვიანებით კი რენტგენის სურათმა აჩვენა, რომ საქმე ისე მარტივად არ იყო, როგორც თავიდან ჩანდა.
– ტრავმა პირველსავე მატჩისას მიიღე და ცხადია, მას შემდეგ არ გითამაშია, მაგრამ მაინც – „არისზე“ გვითხარი, როგორ შეეგუე ახალ გუნდს?
– ძალიან დიდი იმედი მქონდა, რომ „არისთან“ ერთად საბერძნეთის ჩემპიონატში თუ საერთაშორისო ასპარეზზე წარმატებას მივაღწევდი, მაგრამ ამ სეზონში თამაშს ვეღარ შევძლებ. საბერძნეთში ახალი თანაგუნდელებიც თბილად შემხვდნენ და ქომაგისგანაც ყურადღებას ვგრძნობ. ოპერაციის შემდეგ, „არისის“ საშინაო მატჩს დავესწარი და გულშემატკივრებისგან ისეთი სითბო მივიღე, ძნელია ეს დაივიწყო და მადლობა კარგი თამაშით არ გადაუხადო.
ცუდია ის, რომ ამას კიდევ რამდენიმე თვე დასჭირდება…
„არისი“ ახალი და ახალგაზრდა კალათბურთელებით დაკომპლექტებული გუნდია. თავიდან შეთამაშების პრობლემა იყო, მაგრამ ახლა საქმე სხვაგვარადაა, გუნდი უფრო შეკრულია და დღითიდღე სულ უფრო უკეთ გამოიყურება.
– საქართველოს ნაკრების მწვრთნელის ილიას ზუროსის სამშობლოში აგრძელებ კარიერას. რა აზრის არიან საბერძნეთში ჩვენი ნაკრების მწვრთნელზე?
– თამამად ვიტყვი, გაგვიმართლა, იგორ კოკოშკოვის შემდეგ ჩვენი ნაკრები ასეთ გამოცდილ და მცოდნე სპეციალისტს რომ ჩააბარეს.მას კალათბურთი უმაღლეს დონეზე ესმის, ეს მისი გუნდების შედეგებიდან ჩანს. ზუროსი ტაქტიკური მონახაზის ხშირი ცვლის მომხრე არ არის, თუმცა თამაშის მიმდინარეობის შესაბამისად, ჩვენი სათამაშო სქემაც იცვლება ხოლმე… ის თბილი და ყურადღებიანი პიროვნებაა, ცოტა ემოციურიც. საბერძნეთში კი დიდი პოპულარობით და ავტორიტეტით სარგებლობს და ასეთ საკალათბურთო ქვეყანაში საუკეთესო სპეციალისტთა შორის მიიჩნევა.
– კარიერის განმავლობაში ვისი ხელმძღვანელობითაც გითამაშია, ვის მიიჩნევ საუკეთესო მწვრთნელად?
– გრეგ პოპოვიჩს. იგი მართლაც საუკეთესოა მათ შორის, ვისი ხელმძღვანელობითაც გარკვეული პერიოდი ვვარჯიშობდი. ამერიკაში ბოლო ათწლეულების საუკეთესო მწვრთნელად ფილ ჯექსონი მიიჩნევა. ალბათ იმიტომ, რომ მაიკლ ჯორდანთან მუშაობდა და ტიტულებიც უხვად აქვს. მე კი საუკეთესოდ გრეგ პოპოვიჩი მიმაჩნია, ვინც სახელი „სან ანტონიოს“ თავკაცობით გაითქვა.
პოპოვიჩთან დაკავშირებით ერთი ამბავი მახსენდება: 2013 წელს, იტალიის „მონტეპასკისთან“ ერთად, ამერიკაში ვიყავი და მის გაწვრთნილ „სან ანტონიოს“ ვეთამაშეთ. ერთ–ერთი ვარჯიშის წინ სიენელ მწვრთნელებთან ვიდექი, პოპოვიჩი მოგვიახლოვდა და იტალიელებს ხუმრობით ჰკითხა – ამ გიჟ სანიკიძეს თუ იცნობთო… პოპოვიჩს კალათბურთელებთან საერთო ენის გამონახვა საუკეთესოდ შეუძლია.
– კარგა ხანია ლეგიონერი ხარ. ბევრ ქვეყანაში გითამაშია. მათგან ყველაზე კომფორტულად თავს სად გრძნობდი?
– იტალიაში. საქართველოს შემდეგ ყველაზე კარგი ქვეყანაა, რა თქმა უნდა, ჩემი შეხედულებით. საქართველო რომ არა, იტალიაში სიამოვნებით ვიცხოვრებდი. ოთხი წელი იქ გავატარე, ენაც ვისწავლე, იქაური წეს-ჩვეულებები, სამზარეულოც შემიყვარდა… იტალიელები ბევრი რამით ჰგვანან ქართველებს. ეს კი ახალ გარემოსთან შეგუებას გაცილებით გიადვილებს.
– სამზარეულო ახსენე და… სჯობს იტალიური ქართულს?
– სამზარეულო?! ქართული სამზარეულო მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესოა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ბევრმა არ იცის ჩვენი კერძების შესახებ. ევროპაში ძალიან პოპულარულია იტალიური, ესპანური და ფრანგული სამზარეულო, თუნდაც აქ, საბერძნეთში. ევროპულს მეც დიდ პატივს ვცემ, თუმცა ქართული კერძები მაინც ყველაფერს მირჩევნია. დამეთანხმებით, უცხოელებს ერთხელ თუ გაასინჯებ ჩვენებურ კერძებს, უმალ შეუყვარდებათ. ქართული რესტორანიც მსოფლიოს უამრავ კუთხეშია. მაგალითად, რაც ვიცი, საბერძნეთში ორი ქართული რესტორანია, ყაზანში კი როცა ვთამაშობდი, ოთხი ქართული რესტორანი მუშაობდა. ისევე როგორც ჩვენი ანბანი, სამზარეულოც უნიკალურია, არც ერთი ქვეყნისას არ ჰგავს. ხინკალს კი ჩემთვის ვერაფერი შეედრება. როცა სამშობლოში შვებულებით ჩამოვდივარ, პირველი რასაც ვაკეთებ, ხინკალს გეახლებით. ოღონდ, იშვიათია შემთხვევა, ოჯახში გაკეთებულმა ხინკალმა კონკურენცია გაუწიოს რესტორნის მეხინკლეების ნახელავს.
– კლუბიდან შვებულება როდის გერგება?
– საახალწლოდ. ზოგადად, შვებულება ჩვენთვის შვებაა. ლეგიონერი კალათბურთელები თითქმის მთელს წელიწადს კლუბებში ვარჯის და თამაშს ვუთმობთ და სამშობლოში ჩამოსვლას ვერ ვახერხებთ. კლუბიდან შვებულება კი იმას ნიშნავს, რომ ვნახავთ საკუთარი ოჯახის წევრებს, მეგობრებს, ნათესავებს, საკუთარ ქალაქს…
– სხვათა შორის, შენი ერთ–ერთი საუკეთესო მეგობარი საქართველოში, კერძოდ „ქუთაისში“ თამაშობს. საქართველოს ჩემპიონატში თამაშზე არ გიფიქრია?
– ფიქრით როგორ არ მიფიქრია, მაგრამ ამას კარიერის მიწურულს თუ შევძლებ. რაც შეეხება გიორგი ცინცაძეს, მასთან მართლაც ბევრი რამ მაერთიანებს. ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ, ესტონეთში, „ტარტუ როკშიც“ გვერდიგვერდ ვთამაშობდით, ნაკრებშიც შესანიშნავად ვუგებთ ერთმანეთს. იყო მატჩები, ანგარიშს ცინცაძის მიერ აგდებული ბურთის ზემოდან გდებით ვხსნიდი, თუმცა ნელ-ნელა მეტოქეებმა გაგვშიფრეს და თამაშის ასე ეფექტურად დაწყებას ხშირად ვეღარ ვახერხებდით. თუმცა შანსი როცა მოგვეცემა, „ალეი უპს“ ყოველთვის ვასრულებთ. ყველაფერთან ერთად გიორგის შვილის ნათლია გახლავართ. შეიძლება ითქვას, ცინცაძეს ცოტა არ გაუმართლა, უფრო მაღალ დონეზე თამაში რომ შეუძლია, დიდი ხანია, დამტკიცებული აქვს, თუმცა ნაწილობრივ უიღბლობისა და ხშირი ტრავმების გამო, ევროპის ტოპ-კლუბებამდე ჯერ ვერ მიაღწია.
– ვიცით, რომ ფეხბურთის დიდი ქომაგიც ხართ…
– დიახ, მართლაც, ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი ვარ. რა თქმა უნდა, საქართველოს ნაკრებს ვქომაგობ და ძალიან მინდა, ოდესმე ჩვენმა ფეხბურთმაც მიაღწიოს იმ წარმატებებს, რასაც მისგან საქართველო ელის. ვფიქრობ, დღეს ერთგვარი ჩავარდნაა, რაც მომავალში გამოსწორდება. საქართველოს გარეთ კი მადრიდის „რეალს“ ვქომაგობ. კრიშტიანო რონალდოს თამაში მომწონს. მას „მანჩესტერშიც“ ვგულშემატკივრობდი და ძალიან გამეხარდა, თავის დროზე „რეალში“ რომ გადავიდა. ერთხელ ჩემპიონთა თასის ნახევარფინალურ მატჩსაც დავესწარი. გახსოვთ ალბათ, მადრიდელებმა მიუნხენის „ბაიერნი“ 1:0 რომ დაამარცხეს. ერთ-ერთ ყველაზე სანახაობრივ ელ კლასიკოსაც ტრიბუნიდან ვუცქირე – იმ მატჩში „ბარსელონამ“ „რეალს“ 4:3 სძლია. სხვათა შორის, ფეხბურთის თამაში თავადაც მიყვარს. მეგობრებთან ერთად ხშირად სიამოვნებით ვერთობი. კალათბურთი რომ არა, შესაძლოა, ჩემგან კარგი ფეხბურთელი დამდგარიყო.
– რაგბის არ ქომაგობ?
– ძალიან მახარებს ქართველი მორაგბეების წარმატება და მათი დადებული თითოეული ლელო. მსურს, ქართველი მორაგბეების მისამართით ჩემი ღრმა პატივისცემა კიდევ ერთხელ დავაფიქსირო. საქართველში რაგბი წარმატებული სპორტია და სასიამოვნოა, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ წინ მიიწევს. საყურებლადაც მშვენიერია. ბოლოს, მაგალითად, ჩვენების სამოასთან ტესტ-მატჩს ვუცქირე და ვისიამოვნე. ისე, თუ იცოდით, საქართველოს ნაკრების ერთ–ერთი ლიდერი მამუკა გორგოძე ადრე კალათბურთელი რომ იყო? სხვათა შორის ერთ გუნდშიც ვთამაშობდით. სამაგალითო სპორტსმენია.
– თუმცა შენთვის კალათბურთს, ალბათ, ვერაფერი შეედრება…
– ცხადია… კალათბურთმა ჩემი ცხოვრება თავიდან ბოლომდე შეცვალა. კალათბურთით ვცხოვრობ, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით. დარწმუნებული ვარ, ცხოვრების ბოლომდე კალათბურთში ვიქნები, ოღონდ რა სახით, დღეს არ ვიცი. სულ მცირე, ალბათ, კალათბურთის დიდ ქომაგად დავრჩები.
– კეპზეც გკითხავ. ის შენი ჩაცმის სტილის განუყრელი ატრიბუტია?
– ქუდები ბავშვობიდან მიყვარს, თუმცა არის პერიოდები, მათზე უარს ვამბობ. მაგალითად, ყაზანში, 40-გრადუსიან ყინვაში უქუდოდ დავდიოდი. შემდეგ კი ზფხულში ისევ დავბრუნებივარ ქუდიან ცხოვრებას, არც საბერძნეთში ვამბობ უარს კეპზე.
ისე, ერთხელ, სწორედ კეპის გამო კინაღამ დიდ შარში გავეხვიე – რამდენიმე წლის წინათ ამერიკაში „სან ანტონიოს“ კეპით ჩავედი. დეტროიტის აეროპორტში ჩავფრინდი. სწორედ მაშინ, „დეტროიტი“ “სან ანტონიოსთან” ფინალურ სერიას თამაშობდა და აეროპორტის პოლიციელებმა მოწინააღმდეგის ქუდით რომ დამინახეს, კინაღამ განყოფილებაში წამიყვანეს.
– კეპის გარდა, წვერის გარეშეც ვეღარ წარმოუდგენიხარ ქომაგს, განსაკუთრებით დასამახსოვრებელი „უნიქსში“ თამაშის პერიოდი იყო…
– ცოტა სახალისო ისტორიაა. „უნიქსში“ თამაშისას ფარქვეშ ორი წვეროსანი მე და კოსტას კაიმაკოგლუ ვთამაშობდით და ერთგვარი შეჯიბრებაც მოვაწყვეთ, ვინ უფრო მეტ ხანს გაძლებდა ასეთი დიდი წვერით. მართლა სახალისო სანახავი იყო, ერთ გუნდში ერთსა და იმავე პოზიციაზე ორი ერთნაირად წვეროსანი კალათბურთელის თამაში. სხვათა შორის მაშინ საქართველოშიც და ყაზანშიც ბევრს აინტერესებდა და მეკითხებოდა, რატომ ვატარებდი ამხელა წვერს, ჩემი პასუხი კი მარტივი იყო – არ გამიპარსია და იმიტომ. თუმცა ერთ მშვენიერ დღეს შეიძლება წვერის გაპარსვის სურვილითაც გავიღვიძო.
კობა ინასარიძე
