ჯორჯ ჯეი ბი საქართველოში პოპულარული ძალიან მცირე ასაკში გახდა, როდესაც ერთ-ერთ მოდის კვირეულზე საყოველთაო ყურადღების ცენტრში საკუთარი ორიგინალური ჩაცმულობის გამო მოექცა. მას შემდეგ მან მოიარა პრესის ფურცლები, ტელეგადაცემები. ახლა უკვე 21 წლისაა და საკუთარი ოცნების ასახდენად ნიუ-იორკში გაემგზავრა, სადაც მალე პრესტიჟულ სასწავლებელში დაიწყებს სწავლას…
ჯეი ბის ამერიკაში დავუკავშირდით. ის საკმაოდ გულწრფელი საუბრის ხასიათზე იყო და გაგვიმხილა, რომ საქართველოდან მისი წასვლა არა მხოლოდ სწავლის სურვილს, არამედ პირად ცხოვრებაში განცდილ გულდაწყვეტასაც უკავშირდებოდა…
ჯორჯ ჯეი ბი:
ჩემი და ჩემი ოჯახის გადაწყვეტილებით, სამხატვრო აკადემიაში ჩემი სწავლა- განათლება არ ჩავთვალეთ იმდენად სერიოზულად, როგორიც ეს რომელიმე „მოდის ქალაქში“ გახდებოდა შესაძლებელი. თავადაც ვფიქრობდი, რომ რა პროფილითაც მინდა მომავალში ვიმუშავო „მოდაზე“ და მოდის ხელოვნებაზე, სამხატვრო აკადემიაში ამას ვერ შემასწავლიდნენ. მით უმეტეს, რაც მე ვიცოდი, როგორც შევიტყვე, სამხატვროს მეოთხეკურსელებმა იციან… სწავლა ზედმეტი არასდროს არაა, მაგრამ სამხატვროში ჩემი 4-წლიანი ბაკალავრიატი დროის კარგად ჩავთვალე. მირჩევნია, ის 4 წელიწადი აქ გამოვიყენო ნაყოფიერად.
ეს რაც შეეხება სწავლას, მაგრამ მინდა, გულწრფელი ვიყო. ნიუ-იორკში წამოსვლის მეორე მიზეზი იყო პირადი ურთიერთობა, რომლის დავიწყებაც მინდოდა, ყველაფრის ახლიდან დაწყების სურვილი მქონდა. მინდოდა იმისთვის, რაც იყო, თავი ამერიდებინა… ეს ძალიან სერიოზული ურთიერთობა იყო. ასეთი სერიოზული რომ არ ყოფილიყო, ასე მარტივად და დაჩქარებით ამხელა ქალაქში არ გამოვემგზავრებოდი. უბრალოდ, სწავლამ და ჩემმა პირადმა ცხოვრებამ მიბიძგა, დამეჩქარებინა ჩემი აქ გადმობარგება. ეს ყოველივე იმდენად დეპრესიული იყო, რომ მერჩივნა, სხვა კონტინენტზე გადავსულიყავი. შემეძლო, ევროპაში შემერჩია სასწავლებელი, მაგალითად, პარიზში, მილანში ან ლონდონში, მაგრამ ნიუ-იორკი ავარჩიე, რადგან ასე შორსაა საქართველოდან… რასაც შევეჭიდე, არ არის ადვილი. რთულია, ნიუ-იორკში, მონსტრების ქალაქში გადახვიდე სრულიად მარტო, საქართველოში გაზრდილი არასრულწლოვანი.
გაგვიმხელ მის ვინაობას?
ჩემს ყოფილ ცხოვრებას (მეორე ნახევარს ვგულისხმობ), არანაირი შეხება არ ჰქონია ჩემს სამყაროსთან, ანუ ხელოვნებასა და მოდასთან. პირიქით, რადიკალურად განსხვავებული ადამიანია, კარიერითა და მიზნებით, თუმცა მეტს რა თქმა უნდა, ვეღარ ვიტყვი.
კარგი, მაშინ მითხარი, რა გაგიჭირდა ახალ ქალაქში ყველაზე მეტად?
მეამაყება, რომ აქ მოვახერხე ისეთი უსაყვარლესი მეგობრების შეძენა, რომლებმაც შემივსეს დანაკლისი, რასაც საქართველოდან წამოსვლით განვიცდი. აქ მცხოვრებმა ქართველებმა ჩემს ნიუ-იორკულ ცხოვრებაში უზარმაზარი ადგილი დაიკავეს. მათ ყოველთვის ვეტყვი მადლობას და მემახსოვრებიან, რაც უნდა მაღალ საფეხურზე ავიდე. და მე ვიცი, რომ ნამდვილად მოვახერხებ მაღალ საფეხურზე ასვლას… მადლობელი ვარ, რაც ჩემმა აქ შეძენილმა ძვირფასმა მეგობრებმა გააკეთეს ჩემთვის.
ვერ ვიტყვი და არც ვიტყვი, რომ ნიუ-იორკის მოდის ბუმბერაზებთან მაქვს შეხება, მაგრამ მიხარია, რომ უბრალო ქართველმა თავი მოვაწონე ერთ-ერთი მოდის სახლის მფლობელს, რომელმაც ჩემი კოლექცია,სულ 60 კოსტიუმი შეიძინა და მის ატელიეში იყიდება. მიხარია, რომ მსოფლიოდან სხვადასხვა ადამიანის, რელიგიისა და კულტურის ადამიანებს ჩემი შემოქმედება მოსწონთ და მისი მფლობელები ხდებიან.
რომ ჩამოვედი, ძალიან მალე სულ შემთხვევით ვნახე ჩემთვის სასურველი სამსახური, გავაკეთე სადა კოლექცია, რომელიც დღეს წარმატებულია. მიკვირს რომ ეს შევძელი, ჩემი ასაკიდან გამომდინარე. არ მეგონა, თუ მართლა მქონდა იმდენი ტალანტი, რაც აღმოჩნდა, რომ მაქვს.
როგორია ნიუ-იორკული ქუჩის სტილი და ქართულს თუ შეადარებ?
დიდი არაფერი. აქ უბრალოდ, ადამიანები პრიორიტეტად მიიჩნევენ კომფორტს. საქართველოში კი პირიქით. უხეშად რომ ვთქვათ, საქართველოში უყვართ გამოპრანჭვა, რადგან სხვები უყურებენ და მათთვის პრიორიტეტი სხვისი აზრია. ნიუ-იორკში კი მხოლოდ იმიტომ უვლიან თავს, რომ ასე მოსწონთ და არ ფიქრობენ, სხვები როგორ შეაფასებენ და რას იტყვიან. ქართველები ძალიან ლამაზები არიან, უკეტესები ვიქნებოდით, მხოლოდ ჩვენი თავისთვის რომ ვიმოსებოდეთ და არა სხვის დასანახად.
შენი სტილი შეიცვალა მანდ ცხოვრებით?
ჩემი სტილი? სამი მსოფლიო ომიც ვერ შეცვლის ჩემს სტილს (იღიმის)… განა იმიტომ, რომ ეს ჩემი, ჯეი ბის სტილია, არა! იმიტომ, რომ მე ეს შინაგანად მაქვს და ვერანაირი სოციალური თუ სხვა მდგომარეობა ვერ იმოქმედებს მასზე. სტილი ან გაქვს, ან – არა. ამას ვერ ისწავლი ვერსად. მე ისევ ფუფალა ვარ (იცინის).
თავისუფალ ქვეყანაში ცხოვრებისას თავისუფლებაზე რას იტყვი? რას ეტყვი იმ ადამიანებს, რომლებიც აქ ცხოვრობენ და საკუთარი თავის გამოხატვის ეშინიათ?
ჩემო ძვირფასო და დასაფასებელი ადამიანებო, მე არ ვარ არავისი კერპი ან სამაგალითო ადამიანი, რომელსაც უნდა დაუჯეროთ, მაგრამ თუ ვინმეს ჩემი ესმის და დამიჯერებს, ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, არასოდეს თქვათ უარი თქვენს სურვილებზე სხვების გამო. უბრალოდ, იფიქრეთ იმაზე, რომ თქვენი თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც სხვისი უფლებების შეზღუდვა იწყება. აკეთეთ, რაც გინდათ, მაგრამ სხვისი უფლება არ შეზღუდოთ. მაგრამ მთავარი იცით, რა არის? იყოთ ისეთები, რომ ეს ყველაფერი შეგეძლოთ.
ჯეი ბი, არ შემიძლია, არ გკითხო, რას ფიქრობ ერთსქესიანთა ქორწინებაის დაკანონების შესაძლებლობაზე საქართველოში?
ყველანი ღმერთის შვილები ვართ (ვისაც ღმერთის გვწამს), ყველა ადამიანი ღირსია, ჰქონდეს საკუთარი თავისა და სურვილების გამოხატვის უფლება. თავისუფლება სწორედ ამას ჰქვია. ქრისტიანობა, პირველ რიგში, სიყვარულს ქადაგებს. სიყვარულს ყველას მიმართ, განურჩევლად კანის ფერისა, რელიგიისა თუ სექსუალური ორიენტაციისა. მინდა, რომ ადამიანები მეტად მიმტევებლები იყვნენ.
რაც შეეხება ერთსქესიანთა ქორწინებას, ერთი შეკითხვა მინდა დავსვა – თუკი ქალსა და მამაკაცს შეუძლიათ ერთმანეთის სიყვარული, რატომ არ შეიძლება რომ ბიჭს ბიჭი უყვარდეს? სიყვარულს, ანუ გრძნობას, აქვს სქესი? ასეთი შეხედულება, ალბათ, მოდის უმრავლესობისგან, რადგან უმრავლესობა ასეთია. ქრისტიანობა არ გაძლევთ იმის უფლებას, რომ სხვა გაკიცხოთ, ცოდვილი და სოდომის ურჩხული ეძახოთ… ყველა ისეთი ჩნდება, როგორიც უნდა გაჩნდეს. არავის აქვს უფლება, სხვას ცოდვილი უწოდოს. სანამ სხვების ცხოვრებაზე იფიქრებთ, თქვენსას გადაავლეთ თვალი.
კითხვაზე, მისაღებია თუ არა ერთსქესიანთა ქორწინება საქართველოში, გიპასუხებ, რომ მისაღებია და არა მხოლოდ საქართველოში, არამედ ყველგან!..
ჯეი ბი, რაიმეს ნანობ?
როგორც ყველამ, მეც უამრავი შეცდომა დავუშვი, მაგრამ ბედნიერს ის მხდის, რომ არაფერს ვნანობ. უნდა მომხდარიყო ის, რაც მოხდა, უბრალოდ, ერთი კარგი რამ ვისწავლე. იმავეს აღარ გავაკეთებ. იმის ძალა და შეგნება მაქვს, რომ დაშვებული შეცდომები ვაღიარო და გავაცნობიერო. როგორც ადრე, ახლაც ისე ვუყურებ საკუთარ თავს, არაფერი გამიკეთებია ისეთი, რომ ჩემს თავს რამედ მივიჩნევდე. მაქვს ერთი თვისება, რაც გამომარჩევს, რომ ვარ ის, ვინც ვარ და ვაკეთებ იმას, რაც მინდა. ბევრისთვის კეთილი და საყვარელი ადამიანი ვარ.
ბოლოს მინდა გკითხო, რა გეგმები გაქვს?
აქ წარმატებას დიდი შრომა სჭირდება. დიზაინერებს თვალებიდან სისხლი სდით, რომ რაღაცას მიაღწიონ. მხოლოდ იღბალი არაფერს წყვეტს. უმართლებს იმას, ვისაც შრომა არ ეზარება და აქვს ტალანტი.
ვინც მე მიცნობს, პირადად ან თუნდაც ტელევიზიით, ყველამ იცის, რომ ძალიან დიდი ამბიცია და სურვილები მაქვს, რომლებსაც აუცილებლად მივაღწევ და ამის შენება 10 წლის ასაკიდან დავიწყე. დიდი, დიდზე დიდი სურვილები მაქვს. ვიცი, რომ ეს მოხდება ჩემს ცხოვრებაში. ბევრს ჰგონია, ჩემი დიდი წარმატებების შემდეგ დავივიწყებ, მაგრამ ასე არ მოხდება. დღეს მივიჩნევ, რომ ჩემი გარკვეული წარმატება იმ ადამიანების დამსახურებაა, ვინც გვერდით დამიდგნენ და აქ პირველ რიგში, დედაჩემს, ნინოს, ვგულისხმობ. მან ყველაფერი გააკეთა და აკეთებს ჩემი წარმატებისთვის. თამამად ვამბობ, დედაჩემი შეიძლება იქცეს მაგალითად ყველა იმ ქალისთვის, რომელსაც განსხვავებული შვილი ჰყავს, ქართულად რომ ვთქვათ – „არანორმალური“ (იღიმის). მაგრამ ნორმას ვერავინ განსაზღვრავს, ყველას თავისი ნორმა აქვს…
ნინო მურღულია
