დოდონა ნამორაძის ყოველი შესრულება მაყურებლის უდიდეს აღფრთოვანებას იწვევს. მომღერლის ვოკალური შესაძლებლობები მართლაც უსაზღვროა. დოდონას ბოლოდროინდელ ჩანაწერებზე ვესაუბრეთ…
დოდონა, „გამარჯობა, ჩემო თბილის-ქალაქო“ რომ იმღერე, მაყურებელი წერდა, იუველირივით გამოჰყავს ბგერებიო…
ძალიან მიყვარს ეს სიმღერა. პირველად თამრიკო ჭოხონელიძის გადაცემაში შევასრულე, იმდენად ჩემეული აღმოჩნდა, გადავწყვიტეთ, „ჩვენ შოუშიც“ გაგვეჟღერებინა. ქსოვრელებმა ნამდვილად სხვა ხიბლი შესძინა ამ შესრულებას. ძალიან დიდი პატივი იყო ჩემთვის ასეთ მუსიკოსებთან მუშაობა. მართლა ყველა კომენტარს ვკითხულობ არა მხოლოდ ჩემს გვერდზე, არამედ სხვა პლატფორმებზეც. ისე მომწონს და მსიამოვნებს, რამხელა სიყვარული მოდის. 2000 კომენტარში შეიძლება ერთი-ორი იყოს ნეგატიური. თითქმის არასდროს არის ცუდი კომენტარი, მიხარია, რომ ქართველ ხალხს ასე ვუყვარვარ…
როცა ქართულ სიმღერას ასრულებ, ვის აზრს ითვალისწინებ?
ფილიპინებზე ვცხოვრობდი წლების განმავლობაში, როცა საქართველოში დავბრუნდით, ქართული ლაპარაკიც მთლად გამართულად არ შემეძლო. რაღაცები მშობლებს შენარჩუნებული ჰქონდათ ჩემში, მხოლოდ ხალხურს ვმღეროდი. როდესაც ჩამოვედი, არავინ მყავდა, ვინც ქართული სიმღერის შესრულებას მასწავლიდა. ახლა რომ ვუსმენ ძველ ნამღერებს, მესმის ბევრი შეცდომა, გამოთქმაშიც და გემოვნებაშიც. ბოლო ერთი წელია, რაც დავიწყე ქართული სიმღერების უფრო ხშირად შესრულება. გავიცანი ქალბატონი თამრიკო ჭოხონელიძე, ბატონი გია ბაღაშვილი, რომელთა აზრსაც ყველაზე ხშირად ვითვალისწინებ ქართული სიმღერის შესრულებისას. პირველად ქართული სიმღერა, პროფესიონალურ დონეზე, „იუმორინაზე“ შევასრულე, რაც თავიდან ბოლომდე გია ბაღაშვილის დამსახურებაა. საერთოდ არ ვიცოდი, სწორად როგორ უნდა მემღერა. ასეთი მუსიკოსების აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანია. გარდა ამისა, როცა კომენტარებში ვკითხულობ უცხო ადამიანების ჯანსაღ კრიტიკას და რჩევებს, ამასაც ყოველთვის ვითვალისწინებ. მთავარი კი ისაა, რომ როცა სიმღერის შესრულებას შემომთავაზებენ, მე უნდა მომწონდეს. თუ არ მომწონს და მაინცდამაინც საჭიროება არ მოითხოვს, არ შევასრულებ. თუ არ მსიამოვნებს შესრულება, მეტყობა და მგონია, რომ მსმენელზეც გადადის ჩემი ეს დამოკიდებულება. გამორიცხულია ასევე ჩემი მხრიდან პლუს ფონოგრამაზე შესრულება. მაყურებელი ისედაც ხვდება, რომ პლუს ჩანაწერია, არ მიყვარს, რომ ვინმე მოტყუებული დარჩეს.
ყველაზე სასიამოვნო რომელი კომპლიმენტი მოგისმენია შენს შესრულებასთან დაკავშირებით?
ეს კომპლიმენტი შენახულიც კი მაქვს. აი, ახლა მოვძებნი… ერთი წუთით… კომპლიმენტი, რომელიც წავიკითხე, უკავშირდება „სოლოლაკი და აბანოთუბანს“, ძალიან დიდი სიამოვნება მივიღე ამ სიმღერის შესრულებით. აი, ვიპოვე კომენტარი – „ამ გოგოს ოქროსფერი ხმა აქვს“. ისე მომხვდა გულზე ეს შეფასება… არასდროს წარმომედგინა, რომ ჩემს შესრულებაზე რომელიმე ფერი გაახსენდებოდა მსმენელს… „იუმორინას“ პერიოდში „კახეთის“ რომ ვმღეროდით, ერთ-ერთ რეპეტიციაზე შემოვიდა სულიკო ღაღაშვილი და თქვა, – ეს გოგო ძაანა მღერისო (იცინის). ძალიან მესიამოვნა, ასეთი შეფასებაც არასდროს გამიგია.
რაიმე სიახლეს ხომ არ ამზადებ კიდევ?
დავიწყეთ რეპეტიციები წლევანდელი „იუმორინასთვის“ და მიხილავთ ძალიან მალე. ვისაც შარშანდელი იუმორინა გახსოვთ, გემახსოვრებათ,ხელოვნური ინტელექტის ამბავი. წელს არ დაგასპოილერებთ და სიურპრიზად შეგინახავთ, რას გიმზადებთ.
შენი ოჯახის წევრების და მეორე ნახევრის მოსაზრებებს რამდენად ითვალისწინებ, როცა ახალ პროგრამაზე მუშაობ?
ვითვალისწინებ, რადგან ჩემი ოჯახის წევრების დიდი ნაწილი მუსიკოსებისგან შედგება. ბებია ფორტეპიანოს მასწავლებელი იყო მთელი ცხოვრება, ბაბუა, რომელიც სამწუხაროდ, გარდაიცვალა, ალტზე უკრავდა თბილისის ორკესტრში 46 წლის განმავლობაში, მამაჩემი არის კლარნეტისტი. რა თქმა უნდა, მინდა თუ არა, უნდა გავითვალისწინო მათი აზრი. პროფესიონალი მუსიკოსები არიან და პირველ რიგში, როგორც მუსიკოსებს, ისე ვეკითხები აზრს. სიმღერების არჩევისას ასევე ვითვალისწინებ ჩემი მეორე ნახევრის მოსაზრებებს, რომელიც ჩემი პირველი მხარდამჭერი და კრიტიკოსია და მუსიკაში კარგად ერკვევა.
რასთან დაკავშირებით გაკრიტიკებს?
მე თვითონ ვარ საშინელი კრიტიკოსი საკუთარი თავის მიმართ. სხვა ყურით, ობიექტურად მუდმივად ვუსმენ ჩემს შესრულებას. აუცილებლად ჩემს მეორე ნახევართან ერთად განვიხილავთ კარგსაც და ცუდად. მიხარია, რომ ნელ-ნელა ნაკლები შენიშვნები გვაქვს ორივეს გამოსვლებთან მიმართებაში.
ძალიან თავმდაბალი ყოფილხარ…
თუ გააჩერე საკუთარი თავის კრიტიკა, ვეღარ გაიზრდები. იმედი მაქვს, არასდროს გავჩერდები და მაქსიმუმის მიღწევა სულ მენდომება.
რა უნდა გააკეთოს დოდონა ნამორაძემ, რომ წლების მერე საკუთარი თავით იყოს კმაყოფილი?
ახლაც კმაყოფილი ვარ ჩემი თავით, მაგრამ ყოველთვის შეიძლება უკეთესი. იმხელა სიყვარულს ვიღებ ჩემი ხალხისგან, ამაზე დიდ სიამოვნებას ვერასდროს შევიგრძნობ, როცა შენსავე ერს უყვარხარ და გაღიარებს… სადაც უნდა ვიმღერო და მსოფლიოს რომელ წერტილშიც უნდა გავხდე დიდი მუსიკოსი, თუ ქართველი ხალხის დაფასება არ მექნება, სხვა დანარჩენი ჩემთვის არაფერს ნიშნავს. პირველ რიგში, ქართველი ხალხის აზრს ვცემ პატივს, ყველანაირად ვანიჭებ უპირატესობას, რას ფიქრობს ჩემი ერი იმაზე, რასაც ვაკეთებ. ჩემს მშობლებს, პირველ რიგში, ამიტომ არ გავყევი ამერიკაში, საქართველოში მინდა დავმკვიდრდე და აქ ვუმღერო ჩემს ხალხს. იმედია, არასდროს დავდგები იმ გადაწყვეტილების წინაშე, რომ საქართველო უნდა დავტოვო…
ინტერვიუ: ნინო მურღულია
