გიორგი გურგულია ჟურნალ „თბილისელებთან“ ამბობს, რომ 59 წლის განმავლობაში ყველაზე მძიმედ 90-იანი წლები აგონდება:
„ყველაფერს რომ დავანებოთ თავი, დაახლოებით 300 კაცი ჩემი ხელით დავმარხე, საკუთარი მეგობრები და ძმაკაცები.
სკოლა რომ დავამთავრე, 300-მდე ძალიან ახლო ძმაკაცი მყავდა. უბრალო ნაცნობი კი არა, ისეთები, ჩხუბში რომ ერთად ვიყავით და გართობით რომ ერთად ვერთობოდით. 300-დან ცოცხალი, ალბათ, სულ 20 კაცი დარჩა…“
