მაკრინე გოგებაშვილი სოციალურ ქსელში აქვეყნებს 37-ე ნომერ ავტობუსის მძღოლის ფოტოს და ვრცელ სტატუსს გვთავაზობს ამ პოზიტიური და მზრუნველი ადამიანის შესახებ:
„დღესაც, როგორც (“ეზ ოლვიზ”, ინგლისურიც რომ ვიცი), ძალიან მაგვიანდებოდა, მშობიარე ქალივით ველოდებოდი ნებისმიერ ავტობუსს, მოთხოვნა – კოსტავაზე უნდა ჩაევლო.
ერთდროულად ორი მოქანდა, გაჩერდნენ ლიმუზინებივით და მოკრძალებით მეპატიჟებოდნენ (ვაზვიადებ/ვუტრირებ, ეს სიტყვაც რომ ვიცი რა),
ავვარდი 37-ში, ბარათი (“დამიფიქსრეთ რა”) მადლობა და დავდექი მძღოლის გვერდით. სულ ასე ვდგები (“წინ დავჯდები, მალე ჩავალ”,მგონია).
მოვიმარჯვე ყურსასმენები და უცებ, ჩემი მუზონების არა, სხვა ხმა მესმის.,
მეთქი, რა არიიის!
გავიხედე, მეშლება-მეთქი, კიდევ გავიხედე და მართლა ის იყო. ბ-ნი მძღოლი, კოტე თაბაგარი.
თავისი “რაციით” მოგვმართავს-
“ძვირფასო მგზავრებო, გთხოვთ გადმომძახოთ, ჩადიხართ ფილარმონიასთან და “ჩოუქროლო ქორივით”, “შეგახსნენებთ, რომ ჩვენ ახლა ვუახლოვდებით ერთ ძალიან მნიშვნელოვან ადგილს, ტოტალიზატორს, სადაც ბევრი ადამიანი უბედურდება, დარწმუნებული ხართ, რომ გსურთ გავაჩერო”? მგზავრები, სულ უკანა კარიდან წინ გადმოდიოდნენ, მადლობას უხდიდნენ და ისე ჩადიოდნენ.(მართლა, არ ვუტრირებ :დდ, აქაც ჩავაკვინტახე).
სადღა მახსოვდა, რომ უკვე “ძაან” დავაგვიანე, აღარ ჩავდიოდი ჩემს სანატრელ, ძლივს მიღწეულ გაჩერებაზე.
კარი იკეტებოდა უკვე, ქალი მორბოდა, ჩემზე უარესი წივილ-კივილით, არ წახვიდეთო.
რა თქმა უნდა, დაელოდა, მობრძანდითო, დაბრძანდითო და მადლობა რომ გაუხადა, “რავა გეკადრებათ ქალბატონო, წარმოვიდგინე, რა დაგემართებოდათ თუ წავიდოდი და მაგას რანაირად ვიზამდიო”.
ამ მომენტით ისარგებლა ერთმა შუა ხნის კაცამაც და როგორც შეეძლო, სწრაფად “შემოახტა” სამშვიდობოს, ავტობუსი დაიძრა თუ არა, წაბირძიკდა, გახედა ჩემმა ბატონმა მძღოლმა სარკეში და ეუბენბა-“მგონი, იმ ასაკში არ ხართ,ფეხზე დგომის ტრიუკები ატაროთ, ა, აგერაა ადგილი და დაბრძანდით ბატონო”-ო.
ყოლიფერი ეგი, (კილო გადმომედო) 2 გაჩერებაში მოხდა, სადმე სხვაგან რომ გავყოლოდი, ალბათ, კაი გაშვანშვალებული ორტომეულს შევკრავდი.
ხოდა, რომ ვეღარ ჩავდიოდი, არ მეთმობოდა, სახელი და გვარი ვკითხე, რა ხდება ბიძიკოო, იქნებ, დავწერო რამე და ხომ უნდა ვიცოდე-მეთქი.
ახლა გგონიათ, რამე ექსკლუზივი გამომივიდა?
-ჩემზე დაწერეს და 13 000 ნახვას გადააჭარბაო. ასე მივყევ-მოვყევით საუბარს და ყველაზე საოცარი იცით რა იყო?
არავის უთქვმს-“დროზე წავიდეთ რა”, “გვეჩქარება”, გოგონა, ჩადი თუ ჩადიხარ” და ა.შ.
დავტიე ბოლოს ბატონი მძღოლი და კი არ ჩავედი, ჩავფრინდი, დაგვიანებული მივფრინდი დანიშნულების ადგილას, ვინმეს უკან რომ გამოვეშვი, ისევ ბედნიერი დავეწეოდი იმ 37-ს და მთელი დღე ბაღის ბავშვივით ჩამოვუჯდებოდი, იქვე სადმე. (უბრალოდ, დიდ ხანს მგზავრობას ვერ ვიტან).
მთელი დღე მახსნედბოდა და მოღუშულს, უნებურად მეღიმებოდა.
იქნებ, ვერც ნახოთ ჩემი ამბავი, მაინც გეტყვით, რომ მიყვარხართ.
საჯაროდ გიხდით მადლობას ემოციისთვის, სიყვარულისთვის და იუმორისთვის.
თითქმის, დარმწუნებული ვარ, რომ ადამიანს ჩვენზე მეტი თუ არა, ნაკლები პრობლემა არ ექნებოდა,
მაგრამ, იჯდა და ბედნიერებას ოსტატური არტისტობით, დაუღალავად გვირიგებდა.
დღეს გამიმართლა, მხოლოდ თქვენ გამო!
გწერთ ვერ გამოხატული მადლიერებით.
იმედია, კიდევ შევხვდებით.
დაგელოდებით ხოლმე. ❤️
პ.ს. ყველასა და ყველაფრის დაჯილდოება არსებობს “გლამურებში”,
ხო შეიძლება, იყოს ტიტული – “წლის მძღოლი” ან მისთ.
რა თქმა უნდა, ბ-ნი კოტესთვის და კიდევ რამდენიმე მისნაირი ბედნიერების მატარებელი ადამიანისთვის“.
