მოძრაობა “სირცხვილიას” წევრი, შოთა დიღმელაშვილი აცხადებს, რომ სასამართლომ მას უმრავლესობის დეპუტატ ნინო წილოსანისთვის 100 ლარის გადახდა დააკისრა.
ამის შესახებ დიღმელაშვილი სოციალურ ქსელში წერს და მიზეზს განმარტავს: მისი თქმით, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ბრალდება ნინო წილოსანის მიმართ, რომ იგი თავის ბიზნესპარტნიორს მფარველობდა – ცილისწამებაა:
“სასამართლომ ნინო წილოსანისთვის 100 ლარის გადახდა დამაკისრა მას შემდეგ, რაც კალთები ჩამომახიეს მორიგებაზე და უარი ვუთხარი, მურუსიძის სასამართლომ მიიჩნია, რომ ჩემი ბრალდება ნინო წილოსანის მიმართ, რომ იგი თავის ბიზნესპარტნიორს მფარველობდა – ცილისწამებაა და საჯაროდ უნდა უარვყო.
ამის ნაცვლად შეგახსენებთ, რომ მისმა ბიზნესპარტნიორმა ლევან ჭანტურიძემ მასზე მორგებული ტენდერი მოიგო ქუთაისში ბავშვთა სახლის აშენებაზე და რომ ააშენა, შენობის ნაწილი მალევე ჩამოიშალა. შევიდა აუდიტი და თქვა, რომ 4 მილიონის ნაცვლად 2 მილიონის სამუშაოა ჰქონდა ჩატარებული, ქუთაისს კი დაუსრულებელი პროექტი ჩაბარებული. ანუ სახელმწიფო უწყებამ ივარაუდა და სამხარაულის ექსპერტიზამ დაადასტურა, რომ უსახლკარო ბავშვებს ქუთაისის ბიუჯეტიდან მოჰპარეს 2 მილიონ ლარზე მეტი.
ამ დასკვნებს ნინო წილოსანის პარტნიორის მიმართ არანაირი სამართლებრივი მსვლელობა არ მოჰყოლია და დასაჭერი ლევან ჭანტურიძე კვლავინდებურად ნინო წილოსანისა და მისი ოჯახის ბიზნესპარტნიორია, თანაც რამდენიმე კომპანიაში. ამიტომ 2019 წელს ერთ-ერთ აქციაზე წილოსანის მომდევნო სულელური გამოხდომის შემდეგ, ეს დასკვნა გავიხსენე, მოვყევი და ვივარაუდე, რომ წილოსანი პარტნიორს მფარველობს, რითაც თურმე ნინო წილოსანი დავაზარალე.
სასამართლომ მიიჩნია, რომ სახელმწიფო უწყებების დასკვნები არასაკმარისი საფუძველია აქციაზე გამოსვლის დროს ნინო წილოსანის ბიზნესპარტნიორის მიმართ მფარველობაში დასადანაშაულებლად, რადგან ვერ დავამტკიცე, რომ ტენდერი რომ მორგებული იყო, აუცილებლად ნინო წილოსანის გამო იყო მორგებული. არანაირი საქმე რატომ არ აღძრულა პოსტ-ფაქტუმ, ეგ არ ვიცით…
თვალარიდებული განაჩენის კითხვის მოსმენისას ყბა რომ ჩამომივარდა, მოსამართლე ზაალ მარუაშვილმა მიპასუხა: “იურისტი რომ იყოთ მიხვდებოდით”, რაზეც ვუპასუხე, რომ სამართალი არ არის ლეგალისტური ფარსი, რომელიც მხოლოდ იურისტებს უნდა ესმოდეთ.
ამის მოსმენამ გააბრაზა და თავის ოთახში გაუჩინარდა განაჩენის ბოლომდე წაუკითხავად.
რა ვიცი, პროცესებზე მოსამართლის კითხვების შემხედვარეს (მაგალითად, ნიშნავს თუ არა ბიზნესპარტნიორობა მისი კომპანიის ყოველდღიურ საქმიანობაში მონაწილეობას… ა, არა აუცილებლად?) გული მიგრძნობდა, რომ გამამტყუნებელ განაჩენს ვერ ავცდებოდი, მაგრამ საბოლოოდ მორიგებაზე მაინც უარი ვუთხარი წილოსანის წარმომადგენლებს და მოსამართლეს, რომელიც დაჟინებით მთხოვდა ამას, ორაზროვანი “რა იცით, სასამართლო რა გადაწყვეტილებას მიიღებს”-ით.
ჩვენ კი წავალთ სააპელაციოში, მაგრამ ნეტავ ამ სიბინძურის ყველა თანამონაწილე სად წახვალთ, როცა სამართალი მოგაკითხავთ ურმით კი არა და კარგი შეკრული საბრძოლო ეტლით?” – წერს დიღმელაშვილი.
