ერთ-ერთი ემიგრანტების გვერდზე სახელწოდებით „ჩვენ ამერიკაში“, გამოჩნდა საინტერესო ამბავი 90-იანი წლებიდან, რომელსაც საფრანგეთში მცხოვრები ნუგზარ სულაშვილი იხსენებს.
„ძირგამძვრალი ფეხსაცმელი.
სამსახურიდან გამათავისუფლეს (ნუ გიხარიათ, 90-იანი წლების ამბავს ვყვები). ჰოდა, ჩემს ბედზე ამერიკის საელჩომ USAID-ის სახელმწიფო განვითარების პროექტებზე გამოაცხადა კონკურსი რეგიონალური დირექტორის თანამდებობაზე…
ვიფიქრე: ამათთან მაინც არ მოდის ჩაწყობა და მოდი, კონკურსში მივიღებ მონაწილეობას, იქნებ, გამიმართლოს-თქო.
ორი კვირის შემდეგ ტელეფონზე დამირეკეს და შემატყობინეს, რომ კონკურსში გავიმარჯვე და სასწარაფოდ უნდა გამოვცხადებულიყავი ოფისში.
წამოვხტი გახარებული, ვეცი ტანსამოსს და ვხედავ, ფეხსაცმელზე ძირია ამძვრალი.
– წებოოო!!! – ვიღრიალე სასოწარკვეთილმა. რამდენიმე წუთში ჯულის “ბუტკიდან” წებოც მომირბენინეს. (ნისიად)
ვაქივლე შიგნიდან გარედან წებო ფეხსაცმელში და ჩემს ნატანჯ 06-ს მოვაფრინდი.
კოლმეურნეობის მოედანზე იმდენხანს ვეწვალე საცობიდან თავის დაღწევას, რომ მარხცენა ფეხი “ცეპლენიაზე” მიმეწება და გადმოსვლის დროს ფეხსაცმლის ძირი ზედ შერჩა…
– ძმურად, შეგიძლია, ფეხსაცმელი მათხოვო 15 წუთით? შენ მანქანაში დამელოდე და თუ გადაგადო არაკაცი ვიყო, ახლავე დავბრუნდები-თქო, ვთხოვე შემთხვევით გამვლელ ახალგზრდა მამაკაცს. ტიპმა ცერა თითი მიიტანა საფერთქელთან, უნდოდა ხელის კომბინაციით ეჩვენებინა, ხომ არ უფშვტენო, მაგრამ ჩემს გაჭირვებულ სიფათს რომ შეხედა დამთანხმდა. მართალია, 2 ზომით დიდი აღმოჩნდა, მაგრამ რას დავეძებდი. ისეთი ფაცხა-ფუცხით გავიარე კორიდორი, დაცვის თანაშრომელმა ორჯერ დამაწია გამძვრალი ფეხსაცმელი.
შეხვედრამ ბრწყინავალედ ჩაიარა…
***
– მადლობა ძმა! დამნიშნეს! – ვეუბნები ჩემს მოლოდონში შეწუხებულ უცნობს და ფეხსაცმელს ვაწვდი.
-სად დაგნიშნეს?
-პროექტების რეგიონალურ დირექტორად…
– შაყირობ?
– არა, შენს თავს ვფიცავარ!
– ჩემს თავს? დამცინი?
– რატომ დაგცინი? ძმა ხარ ჩემი…
– იურისტი არ გჭირდება?
ჩემი გადამრჩენი, დავით ანდღულაძეც უმუშევარად დარჩენილი იურისტი აღმოჩნდა, რომელმაც თითქმის 3 წელი იმუშავა ჩემს პროექტზე თანაშემწედ და დღეს უკვე დანიაში ერთ-ერთი უნივერისტეტის პროფესორია.
გაიხარე დავით… დღეს ახალმა ფეხსაცმელმა ცოტა მომიჭირა და ძველი ფეხსაცმელის ისტორია გამახსენდა. 🙂
