როგორც ასათიანი წერს, ეს ლექსი „გარიყულ, დავიწყებულ და ტკივილის მატარებელ ადამიანებს“ ეძღვნება და პირველად სწორედ ამ ტექსტით შეიყვარა რატიანის შემოქმედება, სანამ პირადად გაიცნობდა.
„რა შხამიც არ უნდა ენთხიათ, როგორი დეჰუმანიზაცია არ ეწარმოებინათ ამ ახალგაზრდების, რომ ესენი აგენტები არიან, ქვეყნის მტრები, თუ ეკლესიის, მე არ მგონია, რომ თუნდაც „ქართული ოცნების“ მხარდამჭერებში, ბევრს მოსწონდეს ის, რაც ხდება, თუ ამას უყურებენ“