ტელეჟურნალისტი ვახო სანაია წერს ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის მოლაპარაკებების უშედეგოდ დასრულების შესახებ და გამოთქვამს მოსაზრებას იმის შესახებ, თუ რა გზით შეიძლებოდა დაძაბული სიტუაციის განმუხტვა.
„ოპოზიციას ხალხი ვერ გამოჰყავს, ფანჩატურსაც ვერ ავსებს – ეს არის ყველაზე უაზრო არგუმენტი. პოლიტიკური კრიზისის გაღრმავებასთან ერთად იზრდება შანსი ძალიან გაბრაზებული ხალხი ვნახოთ ერთ დღესაც ქუჩაში, რომელსაც ოპოზიცია ვეღარ ეტყვის, სახლში წადიო. მერე რაღაცების დათმობა და ბარტყების გადმოყრა აღარ იქნება გამოსავალი.
ამასთან, ქუჩაში ხალხის რაოდენობა არ განსაზღვრავს პოლიტიკური კრიზისის სიღრმეს. სამწუხაროდ, კრიზისი უმწვავეს ფაზაშია. ხელისუფლებას კი სულ უფრო უჭირს სახელმწიფოს გაძღოლა – პოლიტიკურთან ერთად ქვეყანა იხრჩობა ეკონომიკურ კრიზისში; მოსახლეობა სულ უფრო ღარიბდება; ვერც ერთი ინსტიტუტი ვერ ასრულებს თავის ფუნქციას; პარლამენტი აღარ არსებობს; ქვეყანას სულ სხვა პირი მართავს სახლიდან, სახელისუფლებო შტოებს კი დამოუკიდებლობის ნასახი არა აქვს; ყველა პარტია ვადამდელ არჩევნებს ითხოვს; ქვეყანას ჰყავს პოლიტპატიმრები; სასამართლო და პროკურატურა დამორჩილებულია; პრეზიდენტის ინსტიტუტი პოლიტიკური პარტიის გაგრძელებაა.
ხელისუფლებას დასავლეთიდან მკაფიოდ უთხრეს, რომ კრიზისი მოაგვაროს. ოცნებამ არ მოაგვარა და ჩაშალა მოლაპარაკებები. ყველაფერთან ერთად, შეურაცხყოფა მიაყენა მედიატორსა და მის ხელმძღვანელს. როცა დასავლეთში ამბობენ, რომ ოპოზიცია უნდა იყოს პარლამენტში და იქვე ყურადღებას ამახვილებენ ხელისუფლების პასუხისმგებლობაზე, ეს ნიშნავს შემდეგს – ხელისუფლებამ ყველაფერი უნდა გააკეთოს, რომ ოპოზიცია ჰყავდეს საკანონმდებლო ორგანოში. და არავითარ შემთხვევაში არ ნიშნავს იმას, რომ ოცნებამ არაფერი გააკეთოს და ოპოზიცია უბრალოდ დაჯდეს სხდომათა დარბაზში. ამიტომ, როცა ოპოზიციას ახსენებენ, მაშინაც კი მმართველი გუნდის პასუხისმგებლობა იგულისხმება.
იმედია, დასავლეთის როლი ამ მედიაციით არ ამოიწურება – საბედნიეროდ, ოცნების გადასაწყვეტი არ არის საქართველოს საგარეო კურსი. ვექტორი ხალხმა კაი ხნის წინ აირჩია. არც დასავლეთი მიატოვებს ამ ქვეყანას, რადგან სჭირდება და უღირს.
ხელისუფლებისთვის საფრთხე ძალიან დიდია. რაც ყველაზე სამწუხაროა, მხოლოდ მმართველი პარტია კი არა, ქვეყანა დგას კატასტროფული რისკის წინაშე და ესაა პრობლემა. ამ მოლაპარაკებების დროს ოპოზიცია იქცეოდა სწორად, სახელმწიფოებრივად. მზად იყო კომპრომისისთვის. ქართულმა ოცნებამ კი ნაბიჯიც არ გადადგა შეთანხმებისკენ.
რა იქნებოდა ამ ვითარებიდან ყველაზე კარგი გამოსავალი, სადაც ორივე მხარე ღირსეულად წარდგებოდა საკუთარ ამომრჩეველთან :
1. პოლიტპატიმრების გათავისუფლება. პრეზიდენტის ინსტიტუტის გამოყენებით თუ სასამართლოს გადაწყვეტილებით.
2. ვადამდელი არჩევნები 2022 წლის გაზაფხულზე. ანუ გარანტირებული სრული 1 წელი ხელისუფლებაში.
3. ოპოზიციის შესვლა პარლამენტში
4. დარჩენილი პერიოდის გამოყენება საარჩევნო რეფორმისთვის.
ეს შეთანხმება დაამშვიდებდა ქვეყანას, მაგრამ, სამწუხაროდ, ოცნება მხოლოდ კონფრონტაციაში, პოლარიზაციაში, საზოგადოების გახლეჩაში ხედავს თავისი არსებობის შანსს. უმნიშვნელოვანესი პრობლემებიდან სწორედ ამ მეთოდით გადააქვს ყურადღება მის მიერვე გაღვივებულ ზიზღზე, ადამიანების ერთმანეთთან დაპირისპირებაზე, ხალხის მტრებზე. ვინც ქოცი არაა, ყველა ნაცია. ნაცი კი უნდა განადგურდეს, ოღონდ თან უნდა იარსებოს, რადგან მტრის ხატი სჭირდება.
აი, ასეთი ვითარებაა, ხელისუფლება კი ისევ იმას გაიძახის, ოპოზიცია ფანჩატურსაც ვერ ავსებსო. ეს ნიშნავს, რომ საერთოდ ვერ აცნობიერებენ რისკებს“.
