ექიმი მანანა მგალობლიშვილი პირველად აქვეყნებს ფოტოებს, რომლებიც სოხუმში აქვს გადაღებული, თავისი კუთვნილი სახლისთვის…
მანანა მგალობლიშვილი:
„ბავშვობიდან ოპტიმისტი გახლავართ, ვცდილობ ნაკლებად ვიფიქრო ნეგატიურზე, წარსულის სევდიან ეპიზოდებზე და არ ვიდარდო იმაზე, რაც გარდაუვალია. მიუხედავად ამისა, 29 წლის განმავლობაში არც ერთი დღე არ გასულა ისე, რომ გონებაში ერთი წამით მაინც არ აღმედგინა ჩემი დიდი და ლამაზი სახლი სოხუმში, ფართოდ გადაშლილი აივნებით, გრძელი კიბეებით, მამაჩემის ფანტაზიით შექმნილი მარან- აუზებით… ზოგჯერ დედაჩემის გადაძახილიც მესმის, ან მამაჩემის მტკიცე და დინჯი საუბარი, დროდადრო ზღვის იოდნარევ ჰაერში გაზავებული ევკალიპტების, პიტნისა და მანდარინების სურნელსაც შევიგრძნობ.
დღეს პირველად ვაქვეყნებ ჩემი სახლის ფოტოს, რომელიც ორიოდე წლის წინ სოხუმში მოგზაურობისას გადავიღე. დამწვარი, ჩამონგრეული, გაძარცული, გაშიშვლებული, მიტოვებული, დაჩაგრული, გაოგნებული… მაგრამ თითქოს მაინც ამაყად მდგარი, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია, ან ასე მინდა, რომ იყოს.. ძალიან მინდოდა, შევსულიყავი შიგნით და წარსულის მემატიანე ნარჩენებისთვის ხელი შემევლო, მაგრამ ვერ შევძელი, რადგან მთელი ეზო ეკალბარდებით იყო დაფარული და ჭიშკარიც ველურ მცენარეებს ნელ სიკვდილში ჩაეთრიათ.
სიტყვა „ტრაგედია“ და „შოკი“ ისე სრულყოფილად ვერ ასახავს იმ შინაგან მდგომარეობას, რაც უკლებლივ ყველა დევნილმა გამოიარა, ფსიქოლოგიური ტრამვა იმდენად ღრმა იყო თითოეული მათგანისთვის, რომ ბევრმა ვერ შეძლო ახალი ცხოვრების დაწყება, დარჩა ისევ იქ, აფხაზეთში, წარსული დიდების მოგონებებში და მწარე ნოსტალგიაში. შესაძლოა, ეს გარკვეული შინაგანი პროტესტიც გახლდათ – ახალი რეალობის არმიღების, არაღიარების და არშეგუების… ასევე ადამიანისთვის ჩვეული რეაქცია დიდ ტრაგედიაზე იმისათვის, რომ ტკბილმა მოგონებებმა ოდნავ მაინც გააქარწყლოს არსებული მწარე რეალობა. ვფიქრობ, რომ სწორედ ამან ხელი შეუშალა ძალიან ბევრ ნიჭიერ და მშრომელ ახალგაზრდას, ახალ გარემოში საკუთარი თავი ეპოვა და სათანადო რეალიზება მოეხდინა.
ცხოვრება კი მიდის, როცა აფხაზეთიდან დევნილი გარდაიცვლება, გაორმაგებული სევდა გიპყრობს, არა მხოლოდ ადამიანის გარდაცვალების, არამედ ამ პიროვნების გაცილებით უფრო დიდი ტრაგიკული მოვლენის გამო, რომელიც გარდაცვალებისას ასმაგდება და ისეთი განცდა გეუფლება, რასაც ერთი წინადადებით ვერ აღწერ, მაგრამ აფხაზეთელები ამას ყოველთვის გრძნობენ და იციან.
ცხოვრების უმეტესი ნაწილი თბილისში გავატარე, მაგრამ რა უცნაურია, რომ სულით ხორცამდე მაინც სოხუმელად ვგრძნობ თავს და კიდევ 100 წელიც რომ ვიცხოვრო, მაინც სოხუმელი დავრჩები“.
