ნინო სურგულაძე საქართველოშია. ის ოპერისა და ბალეტის თეატრში დაგეგმილი პრემიერისთვის ემზადება და საყვარელ პარტიას შეასრულებს „სოფლის ღირსებიდან“. ახლახან მან ელენა ობრაზცოვას სახელობის ფონდიდან კრემლის სახელმწიფო დარბაზში სიმღერის შეთავაზება მიიღო. მიუხედავად იმისა, რომ ამ კონცერტში მონაწილეობას უამრავი მსოფლიო საოპერო ვარსკვლავი იღებს და ის ფრანკო ძეფირელის 95 წლის იუბილეს ეძღვნება, ნინომ შეთავაზებაზე უარი თქვა და აღნიშნა, რომ კრემლში გამოსვლას არ აპირებს.
Fortuna.ge-ს მომღერალი გულწრფელად ესაუბრა და საკუთარი პირადი ცხოვრების შესახებაც მოუთხრო. ნინომ აღნიშნა, რომ საკუთარი კარიერის გამო უამრავ მსხვერპლზე წავიდა, მაგრამ ამ ყველაფერს საერთოდ არ ნანობს…
დავიწყოთ შეთავაზებით, რომელიც კრემლის დარბაზში გამოსვლაზე მიიღე…
უარის ერთადერთი მიზეზი იყო ის, რომ ის უკავშირდებოდა კრემლში გამოსვლას. „ელენა ობრაზცოვას საოპერი მეჯლისი“ 2014 წლიდან იმართება. ამჯერად მსოფლიო ვარსკვლავები მონაწილეობენ საოპერო სფეროდან, წამყვანი იქნება ცნობილი ფრანგი მსახიობი, ფანი არდანი და ეძღვნება ფრანკო ძეფირელის 95 წლისთავს. ამ საღამოს თავად ფრანკო ძეფირელიც დაესწრება. ძეფირელსა და ობრაზცოვას დიდხნიანი შემოქმედებითი და მეგობრული ურთიერთობები აკავშირდებდათ. სიამოვნებით დავთანხმებოდი ამ ორი ჩემი საყვარელი ხელოვანისადმი მიძღვნილ საღამოში მონაწილეობას, მაგრამ უკვე ვუთხარი უარი. უნდა შემესრულებინა ორი არია. თანახმა იყვნენ, რომ ორი დღით ადრე ჩავსულიყავი რეპეტიციაზე, ჩემი გრაფიკის გამო, მაგრამ გამორიცხული იქნებოდა, რომ ამ წინადადებას დავთანხმებოდი. კონკრეტულად კრემლის დარბაზში სიმღერა არ იქნებოდა სწორი. მე პოლიტიკაში არ ვერევი და არც განცხადებებს ვაკეთებ ხოლმე, მაგრამ ლოგიკურია, რომ კრემლში გამოსვლა არ მინდა, რადგან ეს ჩემი ქვეყნის ღალატი იქნება.
რაც შეეხება საქართველოს, აქ პრემიერა გაქვს…
„სოფლის ღირსება“ ჩემი საყვარელი ოპერაა. მახსოვს, როცა „სოფლის ღირსება“ პირველად შევასრულე, მთელი სპექტაკლის განმავლობაში ცრემლები მომდიოდა, მუსიკამ ძალიან იმოქმედა. ასეთივე რეაქცია მქონდა, როცა ბავშვობაში ცისანა ტატიშვილისა და ნოდარ ანდღულაძის დუეტს ვუსმენდი. ვოცნებობდი, როდის გავიზრდები, რომ ამ პარტიის შესრულება შევძლო-მეთქი. როცა მას შენს ქვეყანაში ასრულებ, სხვა პასუხისმგებლობა და სიხარულია. დარწმუნებული ვარ, ქართველი მაყურებელი სპექტაკლს კარგად მიიღებს და აღიქვამს.
კრიტიკის არ გეშინია ხოლმე?
არ მეშინია, მაგრამ პასუხისმგებლობით ვუდგები. რაც შემიძლია, ვაკეთებ, შესაძლოა, ყველას არ მოეწონო, მაგრამ არის რაღაცები, მაგალითად, მუსიკის გრამატიკას ვგულისხმობ, რაც არ უნდა შეგეშალოს, იტნერპრეტაცია კი ინდივიდუალური მომენტია. ამას ვინ როგორ შეაფასებს, ვეღარ გააკონტროლებ. ფაქტია, რომ ამ ნაწარმოების მიმართ ჩემი განწყობა ძალიან გულწრფელია.
მინახავს შენი მუშაობა როლზე და ხარ მუსიკოსი, რომელიც დიდ შრომას სწევს ყველა პარტიის მომზადების წინ. ასეთივე ენთუზიაზმი გაქვს არასაოპერო შესრულებისას. ეს შრომა ზოგჯერ ძალიან დამღლელი არ არის? ასევე ამბობ უარს როლზე, რომელიც ფიქრობ, არ არის შენი…
ყოფილა რაღაცები, რაზეც უარი მითქვამს, რაც ზოგჯერ გამხდარა აგენტებთან კონფლიქტის მიზეზი. პირდაპირ უარს არასდროს ვამბობ, ჯერ ვსინჯავ და მხოლოდ შემდეგ ვამბობ უარს. რასაკვირველია, ჩვენს პროფესიას უდიდესი შრომა სჭირდება, ასევე ნებისყოფა, მიაქვს ძალიან დიდი დრო, ბევრ რამეს თმობ, მაგრამ თუკი პროფესია გიყვარს, ამ მსხვერპლის გაღება შეგიძლია. ჩემთვის ჩემი საქმე ძალიან ბევრს ნიშნავს და ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილი უკავია. მიაქვს დრო, საუკეთესო წლები, საღამოები, მაგრამ მართლდება მუსიკით, მაყურებლის ემოციებით, აპლოდისმენტებით, მოგზაურობებით. ბოშური სული მაქვს, მოხეტიალე ვარ, მიყვარს გარემოს შეცვლა და ახალი ადამიანების გაცნობა, ახალი ემოციებისა და ინფორმაციის მიღება. ეს, ჩემი აზრით, ადამიანს აძლევს სტიმულს, მუდამ დარჩეს ახალგაზრდად. სანამ ადამიანს აქვს მიზანი და მამოძრავებელი ძალა, ის მუდამ იქნება ახალგაზრდა. ბევრი ჩემზე ყოჩაღია და ახერხებს, რომ კარიერის პარალელურად, ჰქონდეს ოჯახი, ჰყავდეს შვილები. ამას ძალიან ვაფასებ. ძიძების ეპოქა დადგა და ეს მადარდებს. მე, მაგალითად, ბავშვთან ფიზიკურად ვერ ვიქნები, მაშინ უნდა გადავდო ყველაფერი და რომ გადავდო, მართლა მოვკვდები. ისეთი დრო უნდა დადგეს, რომ საკუთარ თავს პაუზის უფლება მივცე და ბავშვი მყავდეს.
როგორც ჩანს, ამაზე სერიოზულად დაფიქრდი…
ბავშვები ძალიან მიყვარს და მე თვითონაც ბავშვი ვარ, რაღაც გაგებით… კი, დავფიქრდი. „იმედზე“ ვიყავი ამას წინათ, ჟურნალისტმა დამისვა კითხვა პირად ცხოვრებაზე, ალბათ, რაიმე სიახლე გაქვთო… არ მჯერა დამთხვევების. მენიშნა ეს კითხვა. როგორც ჩანს, რაღაც მოხდება. შესაძლოა, ამის იმიტომ მჯერა, რომ ქვეცნობიერად ამაზე ვფიქრობ. ეტყობა, ქალმა გაიღვიძა ჩემში, ამას ყურადღებას არ ვაქცევ ხოლმე, ხშირად მავიწყდება (იცინის), რადგან ხელოვნებაში სქესი არ არსებობს. იმდენს მუშაობ, რომ პირადი საკითხები ცოტა გავიწყდება. ძალიან ბევრს უკითხავს, სიყვარული ხომ სტიმულია, უკეთესად რომ იმღეროო. მართალია, მე სულ შეყვარებული ვარ, ეს არის მდგომარეობა, რომელშიც სულ ხარ და ხელოვანები მუდამ ასე არიან. მეკითხებიან, საიდან იღებთ ენერგიასო, მაქვს მიზანი, რომლისკენაც მივდივარ, ხელოვნება ძალიან დიდი ენერგიის წყაროა. როგორ მესმის იმ ადამიანების, რომლებსაც უჭირთ სცენიდან ჩამოსვლა. ხელოვნება არის დიდი ნარკოტიკი, კარგი გაგებით…
2017 წელი როგორი იყო შენთვის?
შემოქმედებითი კუთხით, ძალიან ნაყოფიერი. სულ იყო მოგზაურობა და საინტერესო სამუშაო. ახალ ზელანდიაში ვიცხოვრე სამი თვე და სრულიად განსხვავებული ადამიანები გავიცანი. მყარი ფსიქიკა უნდა გქონდეს, ასეთ გამორჩეულ გარემოში ბუნებრივად რომ ჩაეწერო. უნდა შეგუო რაღაცებს, რაც შენთვის აქამდე გაუგებარი იყო. ყველას თავისი ტრადიცია და მიდგომა აქვს. ჩემი პრინციპია, მიიღო ყველა და ყველაფერი ისეთი, როგორიც არის…
მაგრამ ეს არ იმოქმედებს შენს პირად ცხოვრებაზე…
დიახ, სამწუხაროდ, ასეა. ადამიანი თავად აკეთებს არჩევანს – იქნებიან წამყვანი ძალა თუ წამყვან ძალაზე დამოკიდებული. ჩემი ცხოვრება ასე წავიდა. ეტყობა, რაღაცები არ მომწონს იმ ნინოში, რომელიც შეიძლებოდა, არ ყოფილიყო ლიდერი. ჩემი ცხოვრების კაპიტანი თავად ვარ. ასევე ვარ პასუხისმგებელი შედეგებზე, რომლებიც გადაწყვეტილებების შედეგად დგება. შედეგი კი ისაა, რომ მე დღეს მარტო ვარ, თუმცა ესეც ჩემი არჩევანია. ჩემი აზრით, ძალიან ბევრ მამაკაცს გაუჭირდება, იყოს ძლიერი ქალის გვერდით. ერთ ჩვეულებრივ მაგალითს გეტყვი. დავუშვათ, სუფრასთან ვსხედვართ მე, მამაკაცი, რომელსაც ჩემთან ურთიერთობა სურს და სხვა ადამიანები. შეიძლება, ის მამაკაცი გაღიზიანდეს, რომ შენ ისევე აქტიურად ხარ საუბარში ჩართული, როგორც შენ… ბევრი მამაკაცი ვერ მოითმენს, რომ შენ სულ წასული ხარ საზღვარგარეთ. მეორე მხრივ, რატომღაც, მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარი ცხოვრება საღვრებს გარეთ ვატარებ, უცხოელი მამაკაცები მაინც არ მიზიდავენ. მათ შორის ჩემი ბევრი მეგობარია, მაგრამ არასდროს მომწონებია უცხოელი. ასე მგონია, რომ ქართველ მამაკაცთან ერთად უნდა ვიყო. მგონია, რომ მამაკაცს რომ ქართულად დაველაპარაკები, ის სხვანაირად გაიგებს. ერთი ქვეყნის ისტორია გვაქვს გამოვლილი…
სინანული გეუფლება ხოლმე მიღებული გადაწყვეტილებების გამო?
ზოგჯერ, როცა მარტო ვარ, მოდის აზრები, შეიძლება, დღეს სხვანაირად ყოფილიყავიო, მაგრამ არ ვარ ის ტიპი, რომელიც ამ აზრებს დაემორჩილება. მე სხვა რაღაცაზე ვღელავ, პერფექციონისტი ვარ და მინდა, ბევრი რამ კიდევ უკეთესად გამომივიდეს. მინდა, მეტი სითბო და სიყვარული გავცე, აქ არ ვარ ფიზიკურად, განვიცდი, რომ მშობლებთან ერთად ვერ ვატარებ დიდ დროს. მიყვარს მეგობრებთან ერთად დროის გატარება. ასევე ძალიან მომწონს, როცა ვიღაცას ვახარებ, ოღონდ იმ ადამიანს ამ დროს უნდა ვუყურებდე (იღიმის). ძალიან ვიღლები ფიზიკურად, ჩემს პროფესიაში ჯარისკაცი ვარ, მაგრამ ამაზე არასდროს ვწუწუნებ.
2017 წელზე ვსაუბრობდით და ჩემთვის ძალიან მძიმე იყო ცნობილი საოპერო მომღერლისა და ჩემი მეგობრის, დიმიტრი ხვოროსტოვსკის გარდაცვალება. მის ოჯახთან ძალიან ახლოს ვიყავი, არაერთხელ ვყოფილვარ მათთან ლონდონში. დიმასთან მეგობრობა მაკავშირებდა, მან თავის გოგონას, ჩემს პატივსაცემად, ნინო დაარქვა (იღიმის). ბოლოს აღარ ვიცოდი, რითი მენუგეშებინა. იცოდა თავისი მძიმე დიაგნოზის შესახებ. ის ჩემთვის ადამიანური სიძლიერის ეტალონი იყო. მივწერე, რომ ძალიან მინდოდა, გამოჯანმრთელებულიყო, მოკლე პასუხი მომწერა, უკვე იცოდა, რომ დიდი დრო არ ჰქონდა დარჩენილი… 2017 წელს კიდევ ბევრი მძიმე რამ მოხდა, მაგრამ ახლა ამას აღარ გავიხსენებ თქვენთან საუბრისას.
2018 წლისგან რას ელოდები?
მინდა, შემდეგ წელს ბევრი რამ შევცვალო. რაღაცებს გავაკეთებ საამისოდ. ეს უკავშირდება როგორც პირადს, ასევე საქმეს (იღიმის).
ნინო მურღულია
