ჟურნალისტი გოგა ბერიძე რაჭაში სტიქიის დროს დაღუპული ლუკა დუდაშვილის შესახებ ემოციურ პოსტს აქვეყნებს და წერს, რომ სტიქიის დროს ყველა დაღუპული მისთვის უდიდესი ტკივილია.
შოვში ლუკას, ანდრიას, ანასტასია დუდაშვილებს დედასთან, ნატო ჭელიძესთან ერთად ამ დრომდე ეძებენ
„სადაა ამ ცხოვრების სამართალი და კანონზომიერება… ეს დღეები ვიკავებდი თავს არ გავგიჟებულიყავი… იმედით ვყოფილიყავი რომ გამოჩნდებოდა… დღეს ეს უაზრო იმედიც, გულიც და სულიც ჩაიფერფლა…. ლუკა დუდაშვილი ჩემი შვილის კლასელი იყო… რა თქმა უნდა ვიცნობდი დედამისს და მის დედმამიშვილებსაც… ერთი წელი გაგრძელდა ჩემი შვილის და ლუკას მეგობრობა… მშობლები ლუკას პირველ მერცხალს ვეძახდით: სკოლაშიც პირველი მოჰყავდა დედას და ბოლო გაკვეთილის შემდეგ, ფანჯრიდან გადმოიხედავდა ბრიალა თვალებით… ჩვენც ვხვდებოდით, რომ გაკვეთილები დასრულდა… დასრულდა ცქრიალა და თვალებციმციმა ბიჭის უმანკო ცხოვრებაც… ანგელოზად იქცა… მრცხვენია კიდეც ჩემს ემოციებზე რომ ვწერ… სესილის მისი მეგობარი ტყეში დაკარგული ჰგონია და უკვე მეათასედ მეკითხება ხომ არ უპოვიათო… ან როგორ ვუთხრა, ან რა სიტყვებით ავუხსნა… მრცხვენია და გამწარებული ვარ ამ ცხოვრების უკანონობის… როგორ და რა სიტყვებით ვანუგეშო დაქცეული, განადგურებული და გამქრალი ოჯახის მამა…
…ზაზა მესხი და მისი ოჯახიც ჩემი ტკივილია, რომელსაც წლებია ვიცნობდი და ვიცოდი მისი დიდი ადამიანობის შესახებ… განა მარტო დუდაშვილების და მესხების ამბავის ტკივილი მაგიჟებს?- ყველა გარდაცვლილს დავტირი..“, – წერს გოგა ბერიძე.
