იაპონიის ადრეული განათლების სისტემა პრიორიტეტად ასახელებს პატივისცემას, დისციპლინას და პასუხისმგებლობის გრძნობას, თანაც ქულებსა და გამოცდის შედეგებზე მეტად.
ბავშვები იაპონიაში ჯერ სწავლობენ ზნეობას და თავაზიანობას, შემდეგ კი – მათემატიკას. ისინი მეტ ყურადღებას ამახვილებენ თანაგრძნობასა და კოლექტიურობაზე, ნაკლებს კი – კონკურენციაზე, წერს Fossybytes-ის ფეისბუქ გვერდი.
მოსწავლეები პასუხისმგებლობის გრძნობას პრაქტიკული აქტივობებით იძენენ:
თვითონ ალაგებენ საკუთარ საკლასო ოთახებს,
უვლიან მცენარეებს,
ზრუნავენ სკოლის ეზოსა და ბუნებაზე,
ასევე მონაწილეობენ გუნდურ გადაწყვეტილებებში, სადაც საერთო სიკეთე ინდივიდუალურ შედეგებზე მნიშვნელოვანია.
იაპონური საგანმანათლებლო ფილოსოფიის მიზანია არა კონკურენტების, არამედ საზოგადოებისათვის სასარგებლო მოქალაქეების აღზრდა.
სისტემა ემყარება იდეას, რომ ნამდვილ სიდიადეს განსაზღვრავს ადამიანის ხასიათი, თავმდაბლობა და სიკეთე, ხოლო ტესტირებაში მიღებული ქულები ნაკლებად მნიშვნელოვანია.
საინტერესოა, რომ იაპონიის სკოლებში დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ საერთო საუზმესა და ლანჩს, სადაც ბავშვები ერთად მიირთმევენ, სწავლობენ თანასწორობასა და მადლიერებას.
სწავლებისას პედაგოგები ხშირად იყენებენ პრინციპს – „მინნა ისშო“ – რაც ნიშნავს „ყველანი ერთად“, რათა განამტკიცონ კოლექტიური სულისკვეთება და ურთიერთპატივისცემა.
იაპონიის განათლების სამინისტრო აღნიშნავს, რომ ამ მიდგომამ ხელი შეუწყო ქვეყანაში კრიმინალის შემცირებას, მოქალაქეთა სოციალური პასუხისმგებლობის გაზრდას და შრომის ეთიკის ჩამოყალიბებას.
საბოლოოდ, იაპონური მიდგომა გვახსენებს, რომ განათლება მხოლოდ ცოდნის მიღება კი არა, არამედ სულიერი და სოციალური სიმწიფის განვითარებაა; და რომ საზოგადოება, სადაც ბავშვები იზრდებიან სიკეთით, ცნობისმოყვარეობითა და პატივისცემით, მომავალში უფრო მშვიდობიანი და ჰარმონიული იქნება.
