სახალხო დამცველმა, ლევან იოსელიანმა „ხალხის ძალის“ მიერ ინიცირებული კანონპროექტების გაპროტესტების მიზნით 7-9 მარტს გამართული აქციების შესახებ, საზოგადოებას ანგარიში წარუდგინა და განაცხადა, რომ ომბუდსმენი და მისი რწმუნებულები პროცესს თვალს უწყვეტ რეჟიმში, აქტიურად ადევნებდნენ:
სახალხო დამცველის შეფასებით, შინაგან საქმეთა სამინისტროს მხრიდან 7 მარტის საღამოს საათებში გაფრთხილების თაობაზე განცხადებების გაჟღერების დროისთვის, აქციას ჰქონდა მშვიდობიანი ხასიათი და არ არსებობდა მისი შეწყვეტისა და მის წინააღმდეგ ძალის გამოყენების საფუძველი.
რაც შეეხება აქციის მონაწილეების მხრიდან ძალადობის შემთხვევებს, ლევან იოსელიანის მოსაზრებით, მათ მიმართ უნდა გატარებულიყო ინდივიდუალური – აუცილებელი და პროპორციული ღონისძიებები.
„აღნიშნულის საწინააღმდეგოდ, სამართალდამცველებმა შეკრების მონაწილეების, მათ შორის, მშვიდობიანი მანიფესტანტების მიმართ სპეციალური საშუალებების გამოყენება დაიწყეს, რაც ეწინააღმდეგება უფლებაში აუცილებელი და პროპორციული ჩარევის სტანდარტს“, – განაცხადა ლევან იოსელიანმა.
მისი შეფასებით, პარლამენტის უკანა შესასვლელთან, შეკრების მონაწილეთა ნაწილის მიერ დაწყებული ძალადობრივი ქმედებები დაედო საფუძვლად სამართალდამცველების მხრიდან მთელი შეკრების ძალის გამოყენებით, გაუმართლებელ შეწყვეტას 8 მარტსაც.
„მას შემდეგ რაც შეკრების მონაწილეთა ნაწილმა დაიწყო პარლამენტის შენობის უკანა შესასვლელის მხარეს შენობის დაზიანება, მინების ჩამსხვრევა, პოლიციამ შესაბამისი რეაგირებები განახორციელა, თუმცა აღნიშნული ძალის გამოყენება სრულიად არალეგიტიმურად გაგრძელდა პარლამენტის წინ მდგარი შეკრების მშვიდობიანი მონაწილეების მიმართ.
შეკრებების მართვის მიზნით, სამართალდამცველთა მიერ გამოყენებული ღონისძიებების შედეგად, დაშავდნენ ადგილზე მოვლენების გასაშუქებლად მყოფი მედიის წარმომადგენლებიც, გავრცელდა ინფორმაცია მათი საქმიანობის ხელშეშლის შესახებაც, მაშინ, როდესაც, აქციის მიმდინარეობისას, კანონმდებლობა მათ განსაკუთრებული დაცვის ქვეშ აქცევს“, – აღნიშნა სახალხო დამცველმა.
მისივე თქმით, ამავდროულად, სამართალდამცველები აქტიურად მიმართავდნენ შეკრების მონაწილეების ადმინისტრაციული წესით მასობრივი დაკავების პრაქტიკას. როგორც იოსელიანმა აღნიშნა, გავრცელებული კადრები ცხადყოფს, რომ ცალკეულ შემთხვევებში, მსგავსი ღონისძიება არ წარმოადგენდა მიმდინარე სამართალდარღვევის აღკვეთის ზომას, შესაბამისად, ვერ პასუხობდა აუცილებლობის მოთხოვნას და უფლებაში დაუსაბუთებელი ჩარევის სახე ჰქონდა.
