ტრადიციები ჩვენი ცხოვრების შემადგენელი ნაწილია, მაგრამ ზოგი მოგვწონს და ვეთანხმებით, ზოგსაც – ნაკლებად, ზოგიერთ ტრადიციას კი აშკარად კარგა ხნის წინ უნდა გამოვმშვიდობებოდით.
გია ჯაჯანიძეს ვკითხეთ, რა მოსწონს და რა არა ქართულ ტრადიციებში.
გია ჯაჯანიძე:
ძალიან მომწონს დედამთილ–მამამთილისადმი პატივისცემა, ისევე როგორც სიდედრ–სიმამრთან. შესაძლოა, ეს იმის გამო ხდება, რომ დედაჩემს თავის დედამთილსა და მამამთილთან არაჩვეულებრივი დამოკიდებულება ჰქონდა.
შენ როგორი ურთიერთობა გაქვს ყოფილ სიდედრებთან?
დღემდე მაქვს ძალიან კარგი ურთიერთობა. რომ დაზამთრდება, ყოველ წელს, კომპოტი, მჟავე თუ მურაბა, სამივე მიგზავნის. სამივეს დიდ პატივს ვცემ.
ტრადიციებზე ვსაუბრობთ და ძალიან მომწონს, როცა ახალ წელს მთელი ოჯახი შეიკრიბება ხოლმე. თუმცა ამ ტრადიციას არ ვიცავ, მომწონს, გულს უხარია, ვიღაც რომ მიყვება, ჩვენ ყველანი ერტად ვისხედითო. მე პირიქით ვაკეთებ, ყველა მიდის სახლიდან, ახალ წელს უნდა ვიყო შინ, მაცვია პიჟამო, მივირთმევ მზესუმზირას და ვუყურებ ტელევიზორს. ახალ წელს არ მომწონს, მთელ დანაზოგს რომ ხარჯავენ გოჭებზე და ინდაურებზე, რომ დასრულდება ახალი წელი და არაფერი არ აქვთ, სულ ვფიქრობ, ნეტავ, რას ზეიმობენ–მეთქი?!. ჩემთვის ყოველი დღე ახალი წელია. მინდა, რომ ვიყო ბედნიერი და ვარ…
მომწონს ასევე ქორწილის ტრადიცია. არა გადაჭარბებული, მაგრამ ქათქათა კაბა სიმბოლურად მიმაჩნია, სიძეც ლამაზად გამოიყურება… ჩემთვის ქორწილი მთავრდება, როცა ნეფე–პატარძალი ქართულს იცეკვებს, მანამდე რომ დადიან ცეკვის სასწავლად, რომ ღელავენ მისი შესრულებისას, ეს ნაწილი მომწონს.
რა არ მოგწონს?
ქართულ სუფრაზე ძალით რომ უნდა დალიო და ვაჟკაცი რომ არ ხარ, თუკი არ შესვამ სასმისს. თუმცა ვყოფილვარ სუფრაზე, რომელიც თამადას შესანიშნავად წაუყვანია, მაგრამ არ მსიამოვნებს ყოველ სადღეგრძელოზე ადექი–დაჯექი. მერე მითხრეს საოცარი რამ, თურმე ეს არის ერთგვარი ვარჯიში. როცა ადამიანები სვამენ და ჭამენ, როცა დგებიან, საჭმელ–სასმელს კარგად ინელებენ, მაგრამ მაინც არ მომეწონა.
არ მიყვარს ნათესაური მისვლა–მოსვლა, ნათესავებზე ვგიჟდები, მაგრამ ჩემი შვილები ჩემთან რომ მოდიან, ვეკითხები, როდის მიდიხართ–მეთქი, რადგან არ მაქვს ამისი ნერვი (იცინის).
რაც შეეხება ქალიშვილობის საკითხს, რომელიც აუცილებლად უნდა ვახსენო, ჩემს გულს, გონებას და ფსიქიკას ვერაფრით შევახე, ვისაც რა უნდა, ის აკეთოს. ალბათ, მე რომ არ ვარ საცოლე ან ბიჭი შვილი რომ არ მყავს, ამიტომ ვფიქრობ ასე, მაგრამ ჩემი შვილიშვილი რომ გაიზრდება და ცოლს მოიყვანს, ნამდვილად არ შემაწუხებს, ის გოგონა ქალიშვილი იქნება თუ არა. ვერ განვიხილავ ამას ტრადიციად და ვერ ვხვდები, საერთოდ რა არის.
ნინო მურღულია
